Latarnia morska w Ustce

Opis

Początki latarni morskiej w Ustce sięgają 1871 roku, kiedy to obok ówczesnej stacji pilotów postawiono maszt, na który wciągano latarnię olejową z aparaturą Fresnela. Zasięg tego światła był niezbyt duży i wynosił zaledwie sześć mil morskich. Latarnia wówczas świeciła czerwonym światłem usytuowanym 11,6 metra nad poziomem morza.

W 1892 roku, u nasady falochronu, wybudowano nową, dwupiętrową stację pilotów. Do jednej ze ścian przylega, niewiele wyższa od budynku, ośmioboczna wieża. Na szczycie wieży znajduje się biała, okrągła laterna. Budowla jest zbudowana z czerwonej cegły.

Charakterystyka światła została zmieniona dopiero w 1904 roku – światło zmieniono na białe.

Podczas II wojny światowej latarnia wraz z budynkiem pilotów nie ucierpiała, a jej ponowne włączenie, po ustaniu działań wojennych, nastąpiło 15 listopada 1945 roku i świeci do dziś. Źródłem światła jest układ optyczny składający się z żarówek o mocy 1000 W i cylindrycznej soczewki Fresnela. Światło widoczne jest tylko od strony morza.

W styczniu 1947 roku nastąpiła zmiana nazwy latarni z Postomino na Ustka.

Latarnia morska w Ustce jest udostępniona do zwiedzania.