Słowiński Park Narodowy

Smołdzino      0 Opinie

Opis

Słowiński Park Narodowy utworzony został w 1967 roku. W 1977 włączony przez UNESCO do sieci Światowych Rezerwatów Biosfery, a w 1995 objęty ochroną konwencji ramsarskiej, jako Obszar Wodno-Błotny o Międzynarodowym Znaczeniu Przyrodniczym.

Nazwa parku pochodzi od Słowińców - grupy ludności kaszubskiej, dawniej zamieszkującej te podmokłe, niedostępne tereny.

Słowiński Park Narodowy położony jest na Pomorzu Środkowym, na Nizinie Gardnieńsko-Łebskiej, między Łebą i Rowami. Północna granica parku to 32,5 km plaży Morza Bałtyckiego. Powierzchnia Parku Narodowego wynosi 18 619 ha, z czego 55% zajmują wody jezior, ok. 30% to lasy, ok. 10% powierzchni stanowią łąki, torfowiska i tereny zabudowane, a tylko 5% powierzchni Parku Narodowego stanowi największa atrakcja parku - wydmy nadmorskie. Powierzchnia otuliny Słowińskiego Parku Narodowego wynosi 43 500 ha.

Ponad połowę powierzchni parku stanowią wody jezior: Łebsko, Gardno, Smołdzińskie, Jezioro Dołgie Wielkie oraz Jezioro Dołgie Małe. Są to jeziora płytkie, które powstały ok. 6000 lat temu w miejscu zatoki morskiej, w wyniku oddzielenia wód zatoki od morza wąską, piaszczystą mierzeją. Przez jeziora te przepływają rzeki Łeba i Łupawa, które niosąc słodką wodę i materię organiczną, wysłodziły wody jezior. Jeziora zamulały się, stopniowo zarastały trzcinami i oczeretem. Z czasem nastąpił podział na mniejsze akweny. W ten sposób powstały przybrzeżne jeziora, które do dziś, podczas silnych sztormów na Bałtyku, zasilane są w słoną wodę, dzięki okresowym wlewom morskiej wody przez ujścia rzek. Dzięki dopływowi słonej wody, w jeziorach Słowińskiego Parku Narodowego rosną dość licznie słonorośla.

Na nadmorskich glebach bielicowych rosną bory bażynowe z bażyną czarną i borówką w poszyciu, natomiast grząskie, podmokłe podłoże porastają olsy, bór bagienny mieszany oraz buczyna pomorska.

Prawie połowa Parku Narodowego podlega ochronie ścisłej. Największym obszarem objętym ścisłą ochroną jest "Mierzeja" z najbardziej rozległymi w Europie polami ruchomych wydm.

Duże są również tereny chroniące miejsca lęgowe i żerowiska ptaków. Należą do nich "Klukowe Łęgi", "Gackie Łęgi", Żarnowskie Łęgi", czy "Gardnieńskie Łęgi", gdzie ochronie podlegają miejsca lęgowe i miejsca żerowania i odpoczynku batalionów, biegusów, brodźców, kaczek, mew, rybitw, a także ptaków drapieżnych. Ochronie podlega specyficzna Wyspa Kamienna na Jeziorze Gardno - miejsce lęgów mewy srebrzystej i kormorana czarnego.

Ochronie podlegają również rozległe obszary borów bagiennych i brzeziny bagiennej, stary las olsowy rosnący na torfie niskim, reliktowy las bukowo-dębowy, a także największe w Polsce stanowisko rzadkiej maliny moroszki - reliktu z epoki polodowcowej. Ochroną objęte jest również Jezioro Dołgie Małe z bogatą roślinnością i rzadkimi gatunkami flory, a także Jezioro Dołgie Wielkie, gdzie występują stanowiska roślin reliktowych, umieszczonych w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin, np. poryblin jeziorny oraz brzeżyca jednokwiatowa.

Unikatem w skali kraju jest obszar, gdzie ścisłą ochroną objęte są gleby. Są to żelazisto-próchniczne bielice, wykształcone pod 150-letnim borem sosnowym.

Ochroną rezerwatową objęte jest także najwyższe na Pomorzu Słowińskim wzgórze moreny czołowej Rowokół o wysokości 115 m n.p.m. Na szczycie Rowokołu znajduje się wieża widokowa. W dawnych czasach Rowokół był prawdopodobnie miejscem kultu pogańskiego.

Dominującą grupą zwierząt w Parku są ptaki. Stwierdzono występowanie ok. 260 gatunków ptaków lęgowych. Położenie Parku na trasie wiosennych i jesiennych przelotów, a także niedostępność terenu sprawia, że w ciągu całego roku ptactwo znajduje tu miejsca do gniazdowania czy wypoczynku w czasie przelotów. Nad wodą i na mokradłach gniazda zakładają łabędzie, perkozy, rybitwy, łyski, żurawie, bataliony, bekasy, kuliki, czaple i in. W lasach można spotkać bielika, myszołowa, kruka, dzięcioła, rybołowa i wiele innych ptaków.

Ze ssaków na terenie Parku bytuje łoś, jeleń, daniel, sarna, dzik, lis, gronostaj, jenot, borsuk, wydra, piżmak, czy bóbr. Czasami na plażach Parku Narodowego pojawiają się foki i morświny.

Część przymorską stanowi piaszczysta mierzeja o bogatej konfiguracji terenu, do której od południa przylegają jeziora oraz płaskie tereny porośnięte zbiorowiskami torfowiskowymi, łąkowymi oraz lasami. Mierzeja Gardnieńsko-Łebska w całości zbudowana jest z piasku wydmowego wyrzucanego na plażę przez fale morskie, który po osuszeniu przez słońce i wiatr przenoszony jest w głąb lądu. Nieporośnięte piaszczyste wydmy nadal się przesuwają, tworząc ruchome wydmy. Najwyższym wzniesieniem Mierzei Łebskiej jest zalesiona wydma zwana Górą Czołpińską, o wysokości 55 m n.p.m., na szczycie której stoi latarnia morska.

Na terenie Parków Narodowych można poruszać się jedynie po wyznaczonych trasach. W Słowińskim Parku Narodowym wyznaczono 140 km szlaków turystycznych, które przebiegają przez tereny najbardziej charakterystyczne przyrodniczo i krajobrazowo. Poza szlakami turystycznymi wytyczone zostały 4 ścieżki przyrodnicze.

Dyrekcja Słowińskiego Parku Narodowego znajduje się we wsi Smołdzino, między Jeziorem Gardno i Jeziorem Łebsko. Dodatkową atrakcją w Smołdzinie jest również Muzeum Słowińskiego Parku Narodowego, które warto odwiedzić.