Pierwsza na świecie kopalnia naftowa

Bóbrka      1 Opinie

Opis

Od pradziejów na terenach lasów bobrzeckich spod ziemi wydobywała się czarna maź, którą tamtejsi mieszkańcy zbierali szmatami do wiader. Służyła im do celów leczniczych, do pochodni, używali jej jako smaru i do zabezpieczania metalowych jak i drewnianych sprzętów. Dopiero w drugiej połowie XIX wieku odkryto prawdziwe znaczenia ropy naftowej.

W 1854 roku zaczęto wydobycie ropy naftowej na szersze cele. Powstała wtedy spółka Ignacego Łukasiewicza aptekarza z Gorlic i Tytusa Trzecińskiego górnika z wykształcenia, który wniósł niezbędny kapitał do spółki. Łukasiewicz miał opatentowaną destylację ropy. Dostali pozwolenie na działalność na tym terenie przez 4 lata.

Początki spółki były ciężkie ze względu na małe wydobycie ropy i prymitywnych technik jej wydobycia. Początkowo wydobycie odbywało się poprzez kopanie studni zwanych kopankami i rowów w przypadkowych miejscach zazwyczaj tam gdzie były naturalne wycieki spod ziemi. Kopanki miały nawet do 150 m głębokości.

W 1861 roku do spółki dołączył właściciel lasów bobrzeckich Karol Klobassy-Żrencki. Od tej pory zyski były dzielone równo na 3 części. Łukaszewicz stwierdził, że jego udział w spółce jest krzywdzący dla reszty i tak w 1893 roku Karol Klobassy zostaje wyłącznym właścicielem spółki, natomiast Ignacy Łukasiewicz pozostaje na stanowisku dyrektora kopalni.

W latach 70 XIX wieku ręczne kopanie studni zastąpiono wierceniami najpierw ręcznymi a następnie działającymi za pomocą maszyn parowych. Zaczął się rozwijać przemysł naftowy jak również urządzenia służące do wydobycia ropy. Powstawały coraz to nowsze maszyny które pozwalały na coraz większe wydobycie surowca.

Do czasów II wojny światowej kopalnia zmieniała właścicieli kilkakrotnie. Podczas wojny kopalnia wchodzi w skład niemieckich towarzystw naftowych. Po II wojnie światowej kopalnia zostaje upaństwowiona i do dziś jej właścicielem jest Polskie Górnictwo Naftowe i Gazowe.

Od 1961 roku funkcjonuje tu muzeum w formie skansenu, który obejmuje 20 hektarów terenu.

Z czasów Ignacego Łukasiwicza do tej pory zachowały się dwa szyby „Franek” i „Janina”, wiertnia ręczna z 1862 roku, zabytkowe drewniane zabudowania gospodarcze kopalni, warsztat z kuźnią z 1854 roku, zachował się tez dom Łukasiewicza w którym obecnie jest jedna z największych w Polsce kolekcji lamp naftowych i wiele pamiątek które po nim zostały.

Ponadto obejrzeć możemy tu czynne otwory wiertnicze z końca XIX wieku, windy do odwiertów, prototyp kieratu pompowego, kamienny obelisk wzniesiony przez Ignacego Łukasiwicza upamiętniający założenie kopalni, rysunki i modele technik wiertniczych i jeszcze wiele innych sprzętów związanych z kopalnią i wydobyciem ropy naftowej.

Zdjęcia

lampa naftowa